Remake ve Remaster Oyunlar Neden Popülerleşti?

Geçtiğimiz yıllar birçok oyun geliştiricisinin eski oyunlarını cilalayıp, birkaç farklı özellik ekleyip ya da buna tenezzül bile etmeyip bildiğimiz oyunları ısıtıp ısıtıp önümüze sunduğunu görmekle geçti.

İşin berbatı önümüzdeki devir de bundan farklı ilerleyeceğe benzemiyor. Gün geçtikçe daha fazla remaster ve remake haberi duymaya devam edeceğiz. Pekala bu önü kesilemez gidişatın sebebi ne?

Bariz olanla başlayalım: Remake ve remaster yapmak yeni bir projeye başlamaktan çok daha ucuz ve kârlı:

Oyun dalındaki devlerin özünü unutup, yeterli eser sunmayı öncelikli emel olmaktan çıkarması ve sadece kâr emeli güden oluşumlar haline gelmesi remaster ve remake oyunlar görmemizin en büyük sebeplerinden biri. Elde şablon olarak kullanılabilecek bir oyun aslında olduğu için daha az araştırma ve planlama gerekiyor.

Yapılması gereken tek şey özgün oyunun çıktığı tarihten bu yana geçen müddetle orantılı bir biçimde daha güzel bir tecrübe sunmak. Sonrasında da piyasa standardı olan 60 dolar fiyat etiketiyle oyunu piyasaya sürmek. Birtakım remake’ler için bu telaffuzlar haksızlık olarak görülebilir lakin üstümüze adeta otomatik tüfekle atılırcasına piyasaya sürülen, birkaç makyaj yaparak oyunun isminin sonuna “Remastered” ibaresi eklenen birden fazla eserde bu emelin güdüldüğü açıkça ortada.

Oyunları hayranlarla yine buluşturmanın yanı sıra yeni jenerasyonlarla de tanıştırmanın bir yolu:

Tabii ki karşımıza çıkan istisnasız her remake ve remastered üstte bahsettiğimiz kâr canavarlarıyla ortak gayeleri paylaşmıyor. Kâr etmek doğal ki her vakit sebeplerden biri lakin çıktığı vakit inanılmaz bir sükse yaratan ve gelişen teknolojiyle birlikte iyileştirilirse hakikaten farklı bir tecrübe vadedebilecek oyunlar da var. İşte bu oyunlar da çok eski vakitlerde başlayan ve yeni kuşakların yaklaşmak için bir sebep bulamadığı serileri tekrar canlandırmak için elden geçiriliyor.

Doğru yapıldıkları vakit orjinal oyunla ortadaki fark muazzam oluyor:

Yukarıda bahsettiğimiz durumla alakalı olarak, hakikaten de uygun ki yine yapılmış dedirten oyunlardan bahsetmek gerekirse çoğumuzun aklına birinci olarak Resident Evil ve Final Fantasy oyunları için yapılan remake’ler gelecektir. Bu stil remake’lerin yanı sıra nispeten daha düşük bütçeli projeler olan Çağdaş Warfare ve oyuncular tarafından fazla beğenilmese de Crysis için çıkarılan remastered’lar da temel sürümle ortasındaki farkları kolay kolay gözlemleyebildiğimiz oyunlar.

Gerçekten makûs bir remastered görmek için Assassin’s Creed III’e bakabiliriz. Oyunun yenilenmiş hâli o kadar vasat ki insan kendini “Yahu yepyeni oyun daha uygun görünüyor güya?” derken buluyor. Işıklandırmayı şöyle bir elden geçirip, birden fazla dokuyu birinci haline nazaran tanınamaz hale getirerek oyunun atmosferini büyük ölçüde zedeleyen bir remaster’dır kendisi.

Korkutucu son: Tüm bunlar Hollywood’da yaşanan çeşitlilik sıkıntısıyla misal bir seyre yol açabilir:

Hollywood dünyanın elbet en çok takipçiye sahip sinema sanayisi. Ortaya çıkışı 1900’lerin başına kadar uzanan ve vakit içinde adeta fabrikalaşan bir bölge haline geldi. Fabrika haline gelmesine uzanan dönüşümle birlikte birden fazla sinema birebir şablona giydirilen, sadece ismi farklı eserler olarak karşımıza çıkmaya başladı.

İşte oyun dalı için de buna misal bir kaygı mevcut. Onlarca yıl boyunca çeşitliliğiyle cümbüş bölümüne ders veren oyun dünyası, devlerin tıpkı Hollywood’da olduğu üzere birebir formül üzerine farklı üzere görünen oyunlar geliştirmeye başlamasıyla misal bir yazgıya mahkum oldu. Call of Duty ve Assassin’s Creed üzere sektöre taraf veren oyunlar azamî bir sene ortayla sahneye çıkarak yenilikçi taraflarını hiçe saydılar.

İşte bu sebeplerden ötürü remake ve remaster kavramlarını bu periyotta daha sık görmeye başlamamız bir tesadüf değil. Firmalar yeni bir fikir geliştirmeyi bıraktı ve daha evvel başarılı olduğunu bildikleri fikirlere dönerek bir noktada oyuncuların nostaljik yanlarından faydalanmayı seçti. Bu yavaş yavaş bütün bölümde kendine yer buldu ve koca bir dal kendini tekrar etmeye başladı.

Peki çeşitlilik hiç mi yok? Var… Dalın kalbi artık bağımsız oyunlarda atıyor:

Bağımsız oyunlar 2000’li yıllarda sahnede kendine sağlam bir yer edinmeye başladı. Son teknolojiye sahip oyun motorları herkes tarafından kullanılabilir epeyce daha fazla insan bağımsız geliştiricilerin sesini duydu ve böylece kesimde yeni bir çağ başlamış oldu. Aç gözlü üretimciler ise bu sahnede kelam hakkına sahip olmadığı için bu yolu tercih eden geliştiriciler nihayet sahiden arzuladıkları oyunları yapabilmeye başladılar.

Disco Elysium, yılın oyununa aday olmayı başaran Hades, Hotline Miami, Kerbal Space Program ve daha kaç bağımsız oyun yepisyeni mekanikler ve anlayışla piyasayı adeta kavurdu. Bundan sonrasında da bir mucize gerçekleşmediği takdirde oyunlarda çeşitlilik ve yenilikçi bir hal görmek isteyenlerin birinci durağı bağımsız oyunlar olacak üzere duruyor.